“Çocuk susar” dediler.
Sustum!
Sokaklardan korkar
Parka gidemez oldum.
Hapsettim dört duvar arasýna kendimi
Bedenimi astým tavana belimden.
Kendi etrafýmda dönerken
Çýðlýklarým duyulmaz
Kilit vurdum dudaklarýma
Havada asýlý kaldý sözlerim.
Öyle ya!
Çocuk susar!
Gözlerimi mýhladým yere
Geçerken kâbus tünelinden
Fýrlattým öfkemi yukarýdan aþaðý…
*
Taraðý vardý elimde annemin
Tararken saçlarýmý
Sapýðýn elleri geldi aklýma
Alazlandý birden yüzüm.
Korkularýmýn gölgesi kemirirken beynimi
Ýçimdeki karanlýk öfke
Boðazýmdan aktý þelale gibi aþaðý…
*
Kýraðý düþtü cemre yerine
Oyuncaklarýma olan histerik bakýþlarýma.
Onlardaki hazan iklimi
Hüzün saçýyor.
Tarumar olmuþ
Kehribar sarýsý saçlarým
Gözlerimden düþmüþ aþaðý…
*
Gözdaðý verir gibiydi
“Çocuk susar” söylemleri
Zaman ilerledikçe
Çaresizliðimin duvarlarýna çarpan
Gecenin örtüsü sardý etrafýmý
Gözlerim geçti kendinden.
Süpürdüm
Bütün duygularýmý kilimin altýna
Baþkaldýrdým tüm susturanlara
Gerilla oldum yürek duvarlarýnda.
Güvercin uçurdum
El kadar yüreðimden
Çocuklarý susturanlara!
Öpücük kondursun diye yukarýdan aþaðý…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
24.02.2018