EMİNE

Sekiz yýl olmuþtu.
Emine’nin sekizinci yaþý, henüz dolmuþtu.
Mutlu bir kýzdý.
Mutluluk saçardý.
Sessiz, sakin, biraz da utangaçtý.
Tombul yanaklarýný gören bir makas almadan geçemezdi.
Lakin tombul yanaklarý,
Aldýðý ilaçlardý.
Aðrýsý vardý, sýzýsý vardý.
Ama o oynardý.
Küçücük dünyasýnda kocaman mutluluklarý vardý.
Emine kanserdi.
Ayda bir Ankara’ya giderdi.
Uzakta bir uðrak yeriydi;
Hacettepe onkoloji.
Ýlaçlarýný alýr geri gelirdi.
Küçük köy okulunda, köþedeki 3. Sýnýf onun yeriydi.
Evi uzak olduðu için okulda yemeðini yerdi.
Yanaklarý þiþti, elleri þiþti,
Herkes onu tombul zannederdi.
Ama hiç kimseye demedi,
Neþeli Emine kanserdi.
Ankara’ya gider geri gelirdi.
Arkadaþlarý bunu hep böyle bilirdi.
Bir gün yine Ankara ya gitti.
Geri gelmedi…

Sosyal Medyada Paylaşın: