Y o r g u n

I

Sarý ki, ekimin tam ortasý
Yorgundu zamanlar ve takvim
Duraklar ve mesafeler yorgundu
Þehirde kuþlar kanatsýzdý, ne çare
Uçamýyordu haber güvercinleri
Zifiri karanlýktý gökler
Ve bulutlar da yorgundu.

Terk etti nasýlsa yuvasýný son göçmen kuþ da
Düþüp yorgun göç yollarýna
Ýnince gece gökyüzünden
Firari ayaklarý arsýz taþlar öptü yine
Demirbaþ sevdalýsýna sarýldý yine yollar
Pencereler berduþ, sokaklar serseri
Yaðmalanmýþ kaldýrýmlar
Alabildiðine derindi uykular
Þehir yorgundu.

II

Aktý damarlardaki son zehir damlasý
Son menzilde sobelendi öksüz bir çocuk
Çocuk, sallanan son mendile tutundu
Kanatarak avuçlarýný
O en son umutla
Tutundu ellerini kýrarcasýna
Gümüþ rengine çalýyordu çocuðun saçlarý
Bilmem kaçýncý kýraðýdan yadigâr
Vuruldu iðde yapraðýna

Yanlýþ adresteydi
Götüremediði elleri vardý çocuðun
Durup durup kendi boðazýna yapýþan
Dilinde kilit, gözünde kezzap
Ve ayaklarýnda pranga vardý
Neydi uzaðýn anlamý? Mesafe neydi?
Dua ile dolduruyordu
Ýki þehrin arasýndaki uçurumlarý
Yollarý yorgundu.

Becerebilseydi;
Yüreðini asýp o en son duraða
Bir hançer gibi çýkaracaktý yollarý sýrtýndan
And olsun diyecekti
Dikecekti bütün kopan düðmelerini
Kifayet etseydi elleri
Heyhat
Elleri de yorgundu…

Ýrfan Özcan

Sosyal Medyada Paylaşın: