Hazanın Hatırlattığı

Ne zaman,
ki zaman hazan..
Ýliklerine kadar kurumuþ,
beti benzi atmýþ, sararmýþ bir yaprak.
Fettan,iþveli bir rüzgarýn,
cazibesine kapýlýp düþer peþine..
Benim de aklýma düþüverir,
otuzyedi yýllýk bir piþmanlýk,
ve;
Tutunduðu dalýn kýymetini neden bilemediði.
Dönüþün olmayacaðýný bile bile,
kendime dahi yabancý,
......................yalancý sözlerim..
’Özledim,
...............çok özlüyorum! ..’
Kýrksekiz yaþ gözlüðümden,
aklýmýn imbiðinden süzülen..
Masamýn etrafýnda çöreklenmiþ çocukluk özlemim.
Didik didik edilmiþ bir geçmiþ,
ve sorgulamalar..
Acaba;
O günlerde sorulsa,
nasýl düþünür,ne söylerdim.
Hiç hatýrlamýyorum,unuttum.
Galiba,
o zamanlar büyüme telaþýna düþmüþ bir çocuktum.
Kadirkýymet bilememek bu olsa gerek.
Belki de,
bir özür dileme çocukluðumdan,
þimdi yaptýklarým.
Anneme,babama sýmsýký sarýlmalarým,
arsýzca þýmarmalarým..
Yanlarýnda geri dönebilme heyecanlarým geçmiþe.
Ýçimden Tanrým bir þans daha diye dilek tuttum.
Çünki,
onlarýn gözünde ben hiç büyümeyen bir çocuktum...



Çýnar Göle
Sosyal Medyada Paylaşın: