"yakarken Ocakla bir olup sen
Deniz Ay’dý hala serin öfkesinden..."
vardý bugün baþýma bir gelecek
gün nasýl baþladýysa öyle gidiyor iþte
kimse sen ne haldesin bilmiyor
ne anlatmak istiyorsun umursamýyor
sözlerini etine geçiriyor da geçiriyor
gün nasýl baþladýysa öyle gidiyor
sen derin bir kuyusun ya
gelen boþalýyor giden boþalýyor
yaslanmak istediðin daðlar
un ufak olup yüreðine batýyor da batýyor
hani ne kadar boþ ver desem de
gözlerim boþ vermiyor
içimden derin bir ahhhh geçiyor
diyorum ki
eyvallah...
eyvallah...
ne kadar çok söylettin bana bu sözü
bu kadar çok hak ettim mi peki?
diyeceksin ki
hayat hep hak ettiklerimizi mi veriyor sanki?
vermiyor
inan vermiyor...
gün nasýl baþladýysa öyle gidiyor
...
her defasýnda kendime daha çok kýzýyorum
yok yere baþýna dert al yazmýþ
sanki kader
alnýma sýra sýra
hani hayat hep tozpembe de
ben aranýyorum sorun sorun diye
çektir git diyorum sonra kendime...
çektir git…
öfkeleniyorum
çok öfkeleniyorum
bildiðin gibi deðil...
gün nasýl baþladýysa öyle gidiyor
seviden yana inançla nefes alýp
etrafýma hayat vermeye çalýþýrken
diri diri gömülüyorum mezara…
izin verme’sen…
/dnzc_
“bugüne kadar hep öfkemden korktum,
geriye dönüþüm olmaz diye…
hataymýþ…
bir balýk en çok sevmekten korkmalýymýþ…”