ANNEM

ANNEM

Dun sokaklarda kosarken,
Bu gün daðlarýn fatihiyim annem!
Bu satýrlarý yazarken,
Az uyumuþum annem!


Hani ,bir gün üstüm baþým çamur içinde gelmiþtim ya!
Dizlerim, ellerim kanamýþtý.
Aðlýyordum, hemde hýçkýra hýçkýra,
Ayni durumdayým annem!


Bu defa sende yoksun,
Kime aðlayayým?
Kime haykýrayým?
Kim silecek kanayan yaralarýmý?


Kim kýzacak, bana ne yaptýn dikkat et diye?
Kim baðrýna basacak beni?
Kime nazlanacaðým kime annem?


Zehrayý isteyecektin ya?
Telli duvaklý düðün edecektin?
Unut bunlarý annem unut!
Artýk hayallerimden vazgeçtim!


Burnumda kan kokusu var.
Ellerim paramparca.
Gozlerim kan çanaðý,
Ellerim asker yarýðý,
Hayallerim, zaman yanýðý,


Sen yoksun yanýmdaya annem!
Aglayamýyorum bile!
Yarýn yok benim icin!
Pazartesiler yok ,perþembeler yok!


Yeni gunler yok!
Bende yokum artik!!!
Bu defa,sen de yoksun yanimdaa annem!
Annem bu sana son satýrlarým;


Hani kýnalar yakmýstýnya ellerime,
Asker kýnasý dediklerinden,
Vatana kurban ederlermis ya, anneler evlatlarýný,
Ondan annem belkide!
Bende, kurban oldum vatana!
Bende annem, bende!!!


Demet Akyürek
Sosyal Medyada Paylaşın: