Mahallemizin Adem Abisi
Bizim caminin köþesinde,
Jilet, kalem, çakmak satar.
zabýtalarla kankadýr...
Gözleri görmez; buna raðmen,
Bana kötülük yaparlar beni horlarlar diye,
Kimseden ürkmez.
Ezan okununca girer camiye,
Kýlar namazýný.
Yine çýkar caminin köþeye.
Gözleri görmez amma, yüreði görür.
Herkesi sesinden tanýr isim isim
Koyar yüreðindeki bir köþeye...
O, mahallemizin Adem Abisi
Gözü gören bir çok insandan daha mutlu
Daha gururlu, daha umutlu, dilenmiyor
Kimselere ilenmiyor...
Hayat diyor umut diyor Allah diyor...
Kazandýklarýný helalinden yiyor...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.