ÖLÜM SOĞUKLUĞUNDA ÜŞÜRÜM !

yalnýzlýklara demir attým
yanýmdan gelip geçen turnalar
ne selam verirler
ne de selamýný getirirler
kahýrlara gömülmüþüm
için için tükenirim
yeditepenin sensiz sokaklarýnda ...


acýlarla boðulur yalnýzlýðým
elin uzanmaz kimsesizliðimin koynuna
bir gýdým kokun gelse
oylum gözlerin düþse gözlerime
dudaklarýnda açan gülleri koklasam
gecelerimi sarmalasam sana
sabahlara ’selam’ diyerek uyansak
gülümsesek güneþimize
ah! sineye bir çekebilsem
ertelediðim vuslat mevsimlerini ...


þimdi güz düþmüþ yüreðimin ayazlarýna
uzaklardan çalabilsemde seni
sýcaklýðýn tenime aðustos gecelerini okþatsa
kavrulsam ateþlerinde
çaðlayanlar gibi coþsam ýrmaklardan
þafaklara beyazýmsý gülücükler yollasam
lakin, nerede o ýlýk bahar geceleri
uzat artýk sýcacýk ellerini sevdiðim
ben ölümüne üþürüm buralarda!...


Bahar Tülay Kýran 2008 Mayýs



Sosyal Medyada Paylaşın: