belki..

umut,
yokluðuna ses olmaktý.

yokluðun kalabalýk
yokluðun kavgalý

çýplaklýðýna soyunduðum
sensizlikte,

üþüyorum...

baþtan çýkardýðýn
bu ruhu kurtar,
yürek çekiminden
bir “gel” yanýtý olsun,
anlamanýn..

kendimin kabuðu olayým
kuytularýmda
ve içli þeyler
ürpertici tanýðý olayým

çekirdeðimin ki

çatlayýþýn,
yükseliþin,
açýlýp daðýlýþýn sonra
atlayýþýn
yüksekTen
solacak her þey
ve kýrýlacak..

(biliyorum)

ince bir hassasiyetle
gerecek,
örümcek, aðýný
-önce baðrýma,
aðrýma sonra-

dönüp duruyorum,
kokunun alýþkanlýðýnda.

akýþkanlýðýnda gün,
her gün tekrarlýyor
ulaþýlamayan sözlerimi ki

(alýþtým buna)

ama, henüz bilmiyorum
aitsizlik yaþýyorum

bir yokluk biçimiyim belki,
biçimsiz bir düþ
kýsýk bir ses belki

ve yankýlanýyorum:
“dün neydi biriken
bugün daðýlan, ne”

sýnýrýndayým
hiç/liðimin
biri fýrlatsýn beni
mýsra aralarýna
hece hece
döküleyim sana
parantez içi hayatlarýn
iç/sel çýkmazlarýnda.

sen ama,
izleri umurundan
söküp atan
baktýðým suyun
yüzündeki yüzümü
unutmaktan ol’an,
ey sevgili!

mor bir lekesin,
tenimden silinemeyen belki,
belli belirsiz damlada,
ýslak tutunuþ,
göðün mavisinden
yüreðime düþen
ruh belki,

belki de,
“belki...”
demenin ürpertisinde
bir dudak mesafesinde
bir ýsýrýþ
kan toplamýþ
kýrmýzý bir uçuk
belki..


(...)




Sosyal Medyada Paylaşın: