Mūsikî

Kanuni üstat Göksel Baktagir’e
1
Âh þiir ve mūsikî ruhumun iki dili
Kalbim bana diyor ki yeter iki sevgili
2
Bir tufan saðnak saðnak
Bir feyz ki ýrmak ýrmak
Kan kýrmýzý bir þafak

Yükseklerden dökülen belki de bir þelâle
Sanki semavi bir ses
Say ki semavi bir sel
Diriltici bir nefes
Göðe çaðýran bir el

Bir yýldýrým düþtü öyle yandý dondu bir lâle
Bu çiy danesi, jale, þebnem döndü bu hâle

Bu sesler nerden gelir tâ derinden derinden
Yerin derinliðinden, göðün maviliðinden

Hayýr hayýr kalbimin kalbimin tâ içinden

Orda ne vadiler var, ne yarlar, uçurumlar!
Yaz bahar kýþ sombahar dört mevsim birden yaþar.
Bir anda çiçeklenir, bir gülüþle an olur,
Bir soðuk bakýþ bile koparýr fýrtýnalar

Ne zamandýr hazanda bir tel koptu içimde
Ýnanmazsan gir de gör, ne þekilde- biçimde?

Yūnusça söyleyim dostlar anlarlar
“Yar yüreðim yar gör ki neler var”

Gör ki neler var her yer târumâr
Baktagir halim gör iþim âh u zâr
Bu iþte bir sýr var Göksel bir karar

Bâlâdan bu belâ bülbülüm çile!
Âþýk olmak neymiþ o gonca güle!
Sosyal Medyada Paylaşın: