Düzce Şehrengizi

Þirin Karadeniz’in batýsýna düþersin
Küllenmiþ anýlarý yâd eylersin, eþersin
Gönül lisaný ile söze baþlarým gayrý
Huzur içre yaþamak müþküldür senden ayrý
Düþlerimin menzili, aynada gördüðümsün
Çözmek imkânsýz seni, inatçý kördüðümsün
Þehrengizler güzeli, tarif etmek zor seni
Ýntizarýn ateþi kederlere kor seni
Ne olur yakýna gel, ey daðlarýn maralý!...
Sýla gözümde tüter, yüreklerim yaralý
Hicranýn çeþmesisin, yürekte harsýn Düzce!...
Zemherinin ardýndan gelen baharsýn Düzce!...

Karadeniz’in gülü, ne güzel bir diyarsýn
Gönül semalarýndan yýldýz gibi kayarsýn
Lâl ü güher misali, topraðýn taþýn senin
Nice güzellik saklar baharýn, kýþýn senin
Konuralp Müzesi’nde zaman durmuþtur sanki
Huzurun saatini düne kurmuþtur sanki
Garibin, gurebanýn sofrasýnda aþsýn sen
Gurbete düþenlerin gözlerinde yaþsýn sen
Kurtlara yem eylemem, körpe kuzumsun benim
Bir hüzün çeþmesisin, alýnyazýmsýn benim
Batý Karadeniz’in gözbebeðisin Düzce!...
Gönül tezgâhlarýnýn has ipeðisin Düzce!...

Akçakoca’da yersin mancarlarýn hasýný
Gezersin sahil boyu, unutursun yasýný
Birbirinden güzeldir Gümüþova, Kaynaþlý
Uzaðýna düþenler hüzünkâr, gözü yaþlý
Çalýþýr kadýn erkek; akar alýndan teri
Mâziden izler taþýr Çilimli, Cumayeri
Doða harikasýdýr, Yýðýlca’yla Gökyaka
Gözün ve gönlün doyar etrafa baka baka
Kurugöl Kanyonu’nda çaðýrýr doða bizi
Yayladýr Odayeri; hoþtur baharý, güzü
Dað yeþil, deniz mavi; dört mevsim bahar Düzce!...
Sen Mecnûn’un Leylâ’sý, candan özge yâr Düzce!...

Lahutî bir nakkaþýn fýrçasýnda nakýþsýn
Bu kesret âleminden sonsuzluða akýþsýn
Akçakoca’da fýndýk, has gelir kapýsýdýr
Bedel verilen her can, topraðýn tapusudur
Duyunca duramazsýn kemençenin sesini
Ýzinden giden bulur, dostluðun adresini
Huzuru yakaladýk kapýnýn eþiðinde
Altýn nesli büyüttük gümüþten beþiðinde
Uzaðýna düþmüþüz, göklere deðer âhlar
Sarmýþ muhayyilemi büyük küçük günahlar
Gördüðün rüyalarý hayra yoransýn Düzce!...
Hakikati iz edip Hakk’a varansýn Düzce!...

Büyülü güzelliðin dolunayý andýrýr
Hasretin kor ateþtir, yürekleri yandýrýr
Yeni Meze Camii, taþý dile getirir
Yakaran bülbülleri gonca güle getirir
Mutlaka görülmeli Fakýllý Maðarasý
Ancak vuslat saðaltýr yüreklerdeki yasý
Hoþtur Kardüz Yaylasý, kýþýn gidip görmeli
Büyülü güzelliði rüyamýza girmeli
Bir yanýn mavi deniz, öbürü yeþil orman
Sana kavuþmak ödül, dertlerimize derman
Batý Karadeniz’in antik kentidir Düzce!...
Hiçbir þehre benzemez, yalnýz kendidir Düzce!...

Güzel Türkiye’mizin seksen birinci ili
Açmamýþ tomurcuksun, bahçemin gonca gülü
Üstünde nice kadim devrin izleri vardýr
O efsunkâr simanda dünün gizleri vardýr
Bu topraklar yaþadý, hem sevinç hem de acý
Sancýlý günlerimde, oldun ruhun ilâcý
Deprem þehitlerine söylendi ne aðýtlar
Hüznün kor ateþinden tutuþtu tüm kâðýtlar
Hasretin çeþmesisin, gözümden akan þehir!...
Hicranýn aleviyle ruhumu yakan þehir!...
Karanlýklarý boðar, göðündeki ay Düzce!...
Beni yol arkadaþýn, kadim dostun say Düzce!...

Ceneviz Kalesi’ni temaþa et yakýndan
Yiðitlerim dört nala, döner sanki akýndan
Konuralp, senin için nice hayaller kurmuþ
Þehrin ak tarihine zaman mührünü vurmuþ
Gölyaka’da Efteni, göçmen kuþa yol verir
Topraðýn bereketli; pek cömerttir, bol verir
Türküde yanýk ezgi, baðlamada telsin sen
Kardeþliðe uzanan sýmsýcak bir elsin sen
Göklerin mavisini taç etmiþsin baþýna
Acem’in ülkesini deðiþmem bir taþýna
Göklerde dalgalanan hilâlimizsin Düzce!...
Bedelin þehit kaný, helâlimizsin Düzce!...

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: