Ekmeðin tuz telaþý soframa sürgün olmuþ Sesimi arýyordum Dilim kaybolmuþ.
Umut da bir yere kadar Kanadýný bir serçeye vermiþ atmaca Ýkisi de uçamýyor Kokusunu ardýçla deðiþtirmiþ gül Ýkisi de utanýyor.
Çok uyudum sýcak koynunda þiirin Kovuldukça hayatýn yataðýndan, Sýðýnacak ne var ki? Gün muhbir gece sansar Orda burda vurulurken çocuklar Acýyla harmanlandým Þiir uyandýrdý beni sayýklýyorum diye Oysa alçak ölümlerden Çocuk ayýklýyorum.
Þiir de bir yere kadar Söylenir o yere kadar.
Barýþ Çelimli
Sosyal Medyada Paylaşın:
Barış Çelimli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.