DAĞ GİBİ BİR ADAM

DAÐ GÝBÝ BÝR ADAM
Dað gibi bir adam vardý.
Yürekliydi.
Kazmayý býrakýp küreði alýrdý eline.
Zaman yetmiyordu kendine.
Ay ýþýðýnda bile çalýþýyordu.
Devirdi daðlarý bahçe yaptý.
Meyveler, sebzeler, yeþillenip
Gelinler gibi süslenince:
Adam “Ýþte azmin zaferi bu.
Ýstemek, yapmak ve baþarmak,
Olmayacaðý oldurmak,
Benim iþim” dedi.
Gururlanmak onun hakkýydý!

Gökyüzünde bulutlara bakýp,
Ne zaman yaðmur yaðacaðýný biliyordu.
Bir ekmek kýrýntýsýný bile zayi etmiyor,
Gelen geçen herkese nasihat ediyor,
Helal malýnýn kýymetini bilmeyi öðretiyordu.
O kadar ince idi ki
Kedileri seviyor, köpekleri okþuyor,
Aðaçlarý koruyor;
“Meyvesini yiyin dallarýný kýrmayýn” diyordu.
Akan sularý hep bahçeye
Aðaçlarýn dibine veriyordu.
“Topraða hizmet Hakka hizmet” diyordu.

Ben toprak deyince aðlayan çok adam gördüm.
Ben vatan deyince kükreyen çok adam gördüm.
Ama topak ve vatan tehlikeye düþünce,
O ruh ve o imanla,
Seyit Onbaþý gibi durup diklenen,
O adam gibi bir adam hiç görmedim.

Her bayram sabahý uyurken kuþlar
Uðrarým kabrine.
Topraklarý toprak yapan,
Topraklarý gelin gibi süsleyen,
O mübarek adamýn,
Ellerimin göðe doðru,
Yemyeþil bir çýnar gibi uzadýðýný
Görür gibi olurum.
Yusuf Yýlmaz




Sosyal Medyada Paylaşın: