Hayal

Saçlarý ipekti.
Gözleri marur, kaþlarý hilal.
Kirpiklerinin titreyiþiyse,
Þakaklarýna deðiyordu.
Bir vakitler.
Adý Hayal’di.
Yaþadýðý süslü hayat.
Mevsimlerdense,
Akþama uzanan bir sonbahar.
Görselinde beliren,
Bir çift göz.
Ruhunu saransa,
O görseldeki titreyiþ.
Öylece kaldý Hayal, öylece.
Bilmezdi, titreyiþ.
Bizmezdi, sevmek ne?
Hayal o gözlerde bir rehineydi.
Gözlerse bir asalet.
Mevsim kýþ.
Gece yýldýzlar bile sönük.
Üþüyorlar, üþüyor Hayal.
Gökyüzü gri.
Hayalin çemberiyse,
Zifiri karanlýk.
Yýldýzlar, Ay,
Mehtap hepsi seyirde.
Her biri sitemde.
Bir ýþýk yansýr geceye.
Hayalin gördüðü ise,
Gözler.
Görebildikleriyse kendisi.
Ýþte oydu, Hayalin gerceði.
Oydu ruhunu saran ödül.
Hayal günlerce gözyaþý döktü.
Çünkü zavallý kalbi,
Sarhoþtu.
Ýlk kez bir ödülün sarhoþu.
Aygülün
Dizeleri.
Sosyal Medyada Paylaşın: