Bir minik kýzýn bilinmeze yolculuðu...
Ne kadar sakin...
Bir o kadar fýrtýnalý...
Doðduðu gün annesinin,
En büyük mutluluðuydu belki...
Evinden kovulmuþtu,
Çünki ev sahibi evden atmýþtý.
Sersefil bir bebeðini bile alamadan,
Annesi elinden tutup bindirdi arabaya...
Nereyeydi yolculuk?
Neler oluyordu? geride býraktýðý neydi?
Bilmeden bilinmeze uzun bir yolculuk...
Arabanýn camýnda,eller yapýþýk
Tam hareket edecekken
"Anne" dedi "Anneee"
Peki ya babam?
Anne sesini yükselterek;
"Artýk baban olmayacak"...
Ýþte bu cevap yýkmýþtý minik yüreði
Kocaman gözlerinde damlalar
Aklýnda sorular
Beni evde bulamassa kimi öpecek?
Kimi uyutacak göðsünde?
Kimi sevecek?
Ya babamýn karný acýkýrsa?
Üzülürmü? Aðlarmý?
Uzun bir yolculuk sonunda
Geldiði yerde bu sorular bin kez aklýnda
Peki babamýn evi yoksa,
O nerede uyuyacak?
Babamý özledim.
Babamý özledimm.. iç çekiþleri,
Babam bana hiç bir þey yapmadý ki?
Öyleyse neden terk ettim
Sevmedim mi?
Babam onu sevmediðim için aðlar mý?
Yýllarca bu sorularla,
Kendini suçladý minik kýz;
Geçmiþinde takýlý kaldý.
Yorganýn altýna saklanýp babam diye aðladý.
BABAMMM...
Bu kadar özlemiþse babasýný;
Babasý ne kadar özlemiþti kýzýný?
Minicik eller uyuyana kadar,
Gözyaþýný sildi, sildi,
Haftalarca, yýllarca...
Ne kadar büyüsede,
Arabaya bindiði gün;
Terkediþinin acýsýný,
Kendi yapmýþcasýna kýzgýn,
Öfkeli ürkek yorgun...
Özlem dolu, kahramanýný bekledi.
O kahraman geldiði gün,
Anladý ki; bu minik yürek...
Kocaman olmuþ;
Asýl kahraman ise;
Yýllarca kendini suçlayan,
Kalbini hasta eden,
Yüreði olmuþtu...
Anlamýþtý ki babasý,
Kendine baþka bir hayat kurmuþtu.
Minik kýzýný özleseydi,
Yollarý aþardý...
Koþardý...
Anlamýþtý ki;
En çok yaralanan,
Yaralarýný da kendi saran olmuþtu.
Çok geç kaldýn baba...
Sen bana geç kaldýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.