Kara bir efkâr bastý, gideceði yok gibi. Dünyanýn anasýný satacaðým var benim. Gönlüm umuda küstü; göründü sabrýn dibi. Kendimi uçurumdan atacaðým var benim.
Gözlerim bezdi artýk kanlý akan yaþýndan. Kulaklarým usandý dinmez yakarýþýndan. Kopalý hayli oldu þu hayat yarýþýndan. En yakýn bataklýða batacaðým var benim.
Çatlamýþ dudaklarým yanýp kavrulur þimdi, Hasret peteklerimden sýzan zehrini emdi. Hatýrlamam ne mümkün, en son sevenim kimdi! Aynada suretime çatacaðým var benim.
Ne bol köpüklü kahve, ne çay ne de sigara… Eksik kalsýn istemem, gitmeliyim son gara. Ecel adlý trene bindiðimde bir ara, Bedduadan üç dilek tutacaðým var benim.
Karaladýðým þiir yaramasýn, öldürsün. Her dizesi kurþunu namlu aðzýna sürsün. Az kaldý çýldýrmaya; pim çekilmeye görsün, Ortalýða toz duman katacaðým var benim.
Huzuru bulamadým ömrümün varlýðýnda. Omzuma tek dost eli konmadý darlýðýnda. Toprak atýn üstüme, Yayla Mezarlýðý’nda. Annemin kucaðýnda yatacaðým var benim.
Mücella Pakdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mücella Pakdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.