Şiir Bitti

Bir hastanenin odasýndaydým gittiðinde.
Kasým’dý ve soðuk.
Seviþmiþtik..
Ellerini tutma bahanesini düþünüyordum.
Soðuk duvarlar, ve bir parça þiir.
Sonra ölüm gibi düþtü yokluðu göz kapaklarýmdan.
Usulca, çekildin damarlarýmdan
Yerinde öylece býrakýlmýþ bir enkaz yýðýný gibi daðýldým.
Buz gibi,
Hiç gibi üryan bir Anadan...

Ve itiraf ediyorum,
Üþüdüm..
Þimdi her yaðmur yaðdýðýnda,
Paslý bir vazonun ucunu kýrýyor kalemim.
Ben yine yazmaya niyetleniyorum hiç dokunmadýðým ellerini.
Satýrlar boþ
Göðsümde ayak izlerin..


Seviþmiþtik..
Yorgun cümleler kurarken birbirimize.
Ýðde aðaçlarý doðmuþtu, süt kokuyordu eli aðzýnda çocuklar.
Ayaz vaktiydi...

Seviþmiþtik..
Ulu orta küçük bir oda’da ben,
Sen orda.
Baygýn bir serçenin kursaðýnda duruyordu aþk.
Öznesi silinmiþ yarým bir ay
Sarhoþtum ve çýplak.
Ayaklarýmda bir yýðýn ýsýrgan otu
Duvarlar yýkýlýyordu üstüme
Sesin sesime karýþýyordu, ben sana.
Seviþmiþtik..
Biraz kýzýl,
Biraz mavi,
Biraz, uykulu ve aðýr..

Sonra uyandým
Soðuk bir hastane odasýnda
taþ duvarlar vardý.
Biraz tuz,
Biraz su.
Ve ýslak dudaklarým ve acý..

Kör bir býçaðýn ucunda kesildi bileklerim.
Saçlarýmý sýfýra vurdular,
Kalbimi kurþuna.
Sustum..
Beli eðri bir kasýmýn ortasýnda.
Sonra uyandým.
Bir daha uyandým.
Bir daha yazdým adýný adýmýn yanýna
Þiir bitti...
Soldu bütün papatyalar.
Buz gibi bir hastanenin odasýnda.

Bu yüzden
Ekimi hiç affetmiyorum.

Seni de...

Özge Özgen




Sosyal Medyada Paylaşın: