Ýnsan bu inkar eder emdiði helal sütü
Bir kendisi haklýdýr, baþkalarýysa kötü
Ýnsan bu doðuraný keyfine köle eder
Secdeyi ,,anasýna’ deðil de ele eder
Ýnsan bu, zevki için, sevdiklerini üzer
Ýki yüzlüyse onda ahde vefa ne gezer
Baþýna bir þey gelse, kim üzülür, kim aðlar
Millet sadece der ki: bizimdir kalan saðlar
Ýnsan bu hep aðlatýr gül gibi annesini
Yakýp daðlar, kiniyle, sözüyle sinesini
Ýnsan bu, annesini, kýrar þiþeyi kýrmaz
Onu çok sevdiðini ayýk iken haykýrmaz
’Sözünde durur’ onu, keyfi için aðlatmaz
Güldürmek var iken karalar da baðlatmaz
Sen bilmiyorsan deðerini bir bilen çýkar
Ona tapar, gül gibi, çiçekler gibi bakar.