Kalbimi kanatýrken terkedip gidiþlerin,
Peþinden baktým durdum, her gün yenilmiþlerin.
Anlamak çok zor idi onlarýn durumunu,
Pencereden bakýpta okþadým gururumu.
Hava küflü kokulu, mektuplar mý yakýlý,
Ucu deðil sadece, yürek ile takýlý.
Geçmiþ günde çekilmiþ binlerce acý vardý,
Belki sevgililerin yürekleri çok dardý.
Bizi sokmamýþlardý o dar yüreklerine,
Onlarda ulaþacak, hüzünlü günlerine.
Güvercinler uçurup, peþinden baktýk amma,
Bu kadýna ne oldu bilemedik muamma.
Yýrtar iken geceyi mutlu olamayanlar,
Senin halinden ancak ruhunu bilen anlar.
Býrak gideyim artýk, kendi yalnýzlýðýma,
Býrak gelsin gözyaþý, kirpikten yanaðýma,
Ne aðlamak ayýptýr,ne de saklamak onu,
Sende unutamazsýn, seni bekleyen sonu...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.