FERYAT

ben gittim ellerinden usulca,
bir yel esiyordu sol yanýma
bahardý,baðýþlanamazdý suçum.

bir terk ediþ bunca acýtýrken seni
susmak gerekirdi þimdi, sustum.

ayaklarým kayarken uzak iklimlere
sevdiðim, ah sevdiðim
mecburdum terk etmeye!.

ben düþtüm göðsüne bilirim
bir misk-i amber gecesinde,
tutuþurken sevi yürekte
mecburum gitmeye!.

gidiyordun,
adýnla baþlayan bir hayatý
koparýp alýrken göðsümden,
sensizlik denen bir orduyla çarpýþýyordum.

her adýmda
bir kez daha vururken þahdamarýma,
yürüyüp gitmelerinin
maðlubiyetiyle düþüyordum.

bilirim sevgilim mecbursun!.

bu yüzden mahzun dokunmadým saçlarýna,
kavuþmaya kavlimiz olsun umuduyla
susuyorum,
içimde feryatlar kopsada.


verda&þiir’mania
Sosyal Medyada Paylaşın: