Mevlana’yý Þems mi seçti
Güneþi ay, yýldýzlarý gece
Suyu toprak mý seçti, hayýr
Birbirine tutulan aynalardý hepsi
Çünkü aþk, yanlýz aþkýn avucundan içilebilirdi.
Güneþi ve ayý düþün
Suyun içinde ki ateþi,
Nedir onlarý bir arada tutan
Ve nedir hiç bir zaman kavuþturmayan.
ELÝF VE NUN.
Bir varmýþ, bir yokmuþ
Zamanýn birinde
Hiç kimsenin bilmediði, görmediði bir yerde,
Nun isminde
Kimsesiz bir delikanlý yaþarmýþ.
Ruhu yücelerde
Gönlü nicelerde
Bir garip çobanmýþ Nun, kendi halinde.
Günlerden bir gün
Yine, otlatýrken koyunlarýný tepelerde
Bir ses duymuþ gaip den.
“Gel “ diyen bir ses
Yankýlanmýþ uzun uzadýya
Sanki âlemin her yerinden.
“Peki” demiþ çoban “geliyorum”
Ve býrakýp her þeyi ardýnda
Düþmüþ yollara
Nice daðlar, tepeler
Uzun uzun sular, vadiler aþmýþ
Ve nihayet, suyu kekik
Topraðý amber kokan
Sa’be adýnda bir beldeye varmýþ.
Girmeden önce þehre
Soluklanayým demiþ þu aðacýn dibinde
Ýhtimal bir geçen olur
Ölsem de burada
Bir Müslüman gelir belki, beni bulur.
Tam uyumak üzereymiþ ki yorgunluktan
Çan sesleri duymuþ hafiften
Ýþte demiþ;
Nihayet bir çoban geliyor.
Þu yalnýzlýk yok mu ah þu yalnýzlýk
Ýnsana nede giran geliyor.
Gitgide yaklaþmýþ çan sesleri
Ayaða kalkmýþ usulca, görmek için geleni.
Gelenler, iki koyun üç kuzu
Bir de onlarý güden bir ahu
Sadece bir ah, dahasý yok
Bu nasýl bir göz Allah‘ým
Nihayeti, ridasý yok
Sanki kalkmýþ da büsbütün
Cennetle cehennemin üzerindeki perde
Iþýl ýþýl parlýyor ikisi bir, bir mahýn cemalinde.
Ayný gül yapraðýnýn avucuna düþen,
Ýki yaðmur tanesinin adýymýþ,
Elif ve Nun…
Her biri bir baþka kýyýsýnda hayatýn
Ne uzak ne de yakýn
Ateþten nefes alýr gibi birdenbire
Saplanmýþ bir eðri hançer
Ýkisinin de ayný anda yüreðine.
Korkmuþlar önce, Nun da Elif de
Kaçmak istemiþler,
Kaçýp gitmek…
Býrakýp ruhlarýný uzak bir menzile.
“Bu nasýl olabilir” demiþ Elif
Bu esrarýn karar yeri neresidir
Bana kim, nasýl bu kadar derinden bakabilir
Nereden doðuyor bu güneþ
Neden benim ufkumda batýyor
Beni böyle odsuz, böyle ateþsiz nasýl yakýyor
Ýki kapý açýlmýþtý sanki sonsuzluða
Ardýnda birer ayna
Her kim ki baksa, kaybolurmuþ ihtimal
Bu iki siyah nura.
Neden sonra
Aklý dönmüþ de Elifin baþýna
“Geldin mi? “ demiþ
Ey rüyalarýmda aðladýðým;
Ey adýný bilmeden çaðýrdýðým sevgili, geldin mi?
“Geldim” demiþ Nun
“Çaðýrdýn ve geldim.
Ama neden ve nasýl bilemedim.”
“Ben sana senden seslendim”
Demiþ Elif
Sen de beni sende buldun…
Yoksa sen kendini bilmiyor musun?
Ýçinde saklý olan cevheri görmüyor musun?
Her þey Bir’den gelmiþtir
Ve yine O’na dönecektir.
Zaman ve mekân, hepsi bir andýr
Ve aslýnda bütün kalpler hep bir aradadýr.
Bizleriz onlarý ayrý ayrý gören,
Varlýðýnýn manasýný bilmeyen,
Bizler deðil miyiz ki ey sevgili
Yokluðunu varlýk zanneden.
Peki demiþ Nun
Sen kimsin?
Ben senim diye cevap vermiþ Elif,sen de bensin
Biri iki gördüðümüz için yanýlýyoruz
Hakikatte ne sen varsýn ne de ben
Sadece O var. Sadece O…
Bunun üzerine;
“Ey Nur ”Demiþ Nun
Ben ki, bir garip çobaným bu âlemde
Anlamam, bilmem, kalp nerede, sýr nerede.
Sen bana aþký öðret,
Ben neden uðradým be derde.
Düþsem mesela,
Geçerken kýyýsýndan gözlerinin
Düþsem, bir yýldýz gibi kayýp da,
En derin yerine âlemin
Acep tutar mý beni kirpiklerin.
Sen deniz olsan
Diye cevaplamýþ Elif
Ben de yaðmuru bu þehrin
Buðulanýp da damla damla aksa gözlerimden yüreðim
Her damlamda seni anar, seni arar ellerim.
Ve devam etmiþ
Aþk kimseye öðretilmez sevgili Nun
Aþký ancak aþk öðretir
Sen yeter ki yan
Bak iþte o zaman,
Aþk sana neler söyletir.
Öyle ise demiþ Nun
Zýrhýmý çýkartayým
Atýp aþk oduna nefsimi
Varlýðýmdan soyunayým
Pervane olmak kolay, yanmak kolay
Ben ölümsüz aþka ulaþayým.
Bunu gerçekten istiyor musun?
Diye sormuþ Elif.
Evet demiþ gerçekten istiyorum
Lakin aþk karþýsýndaki çaresizliðimden hicap ediyorum.
Kapatsam bazen diyorum
Kapatsam da gözlerimi,
Sevdiðim görmese acziyetimi.
Kaþlarýný çatmýþ ilk defa Elif
“Sen”demiþ, beni mi seviyorsun yoksa kendini mi?
Eðer beni seviyorsan
Sen, sen olmamalýsýn
Aþkýn karþýsýna gururunu koymamalýsýn.
Yok, eðer kendini seviyorsan
O zaman da ben olmamalýyým.
Hayýr demiþ Nun
Kendimi sevmiyorum
Senden baþka bir þeyde görmüyorum
Bana kim olduðumu sorsan, onu da bilmiyorum
Zaten senden baþka bir þeyde bilmek istemiyorum.
Senden ne bir ihsan, ne de lütuf istiyorum
Ýstediðim tek þey seni seyretmek.
Sen bir mum ýþýðý ol, ben de etrafýnda döneyim
Kirpiðinin rüzgarýndan alev aldýðý zaman kalbim
Gözyaþýmla söndüreyim.
Her neyi seversem senin için
Senin adýna seveyim.
Sen yeter ki duy beni
Bilinmez sana nereden nasýl seslenirim
Belki bir gün gül rengi
Baþka bir zaman figan dillenirim.
Sen bana nasýl sevgiliysen
Senden gelen her þey de bana öylece sevgilidir
Ne gül isterim ne gülþen
Rayiha i aþkýn bana kafidir
Eyvah demiþ Elif
Sen öyleyse beni sevemezsin
Bu âleme ait deðil çünkü senin kalbin.
Velev ki hep avucunun içinde de olsa ellerim
Sen bu hasreti dindiremezsin.
Ben hakikatte sadece bir perde
Sadece bir suretim
Bir sor þimdi kendine
Benden sonra ey Nun nereye gideceksin.
Ey sevgili demiþ Nun
Ben artýk sönmem, sönemem
Kendimde ölmeden sana geri dönemem.
_”Peki “ demiþ Elif
“Gel öyle ise dokun bana birlikte yanalým”
“þimþekler çaksýn gök gürlesin
Damla damla yok olalým.
Belki yine bir gün BÝR oluruz.
Ölüm öldürmez aþký biliyorsun
Belki bir gün bir yerlerde yine buluþuruz.