hüznü tarif

ben hüznü ayak seslerinden tanýrým
sarrafý olamadýðýmdan adamýn
ýsýramadýðýmdan kulaðýný ayarýný bilemem
ama o kapý tokmaðýna elini uzatsa
sevinci kandýrýyor da olsam
en uzaðýndan kokusunu alýrým

askerin kesilen telefonundadýr hüzün
zor sayýlan þafaðý tez yaktýrýr
diyeceðinin yarýsýný demiþ
yarýsý zehir olup dilinde kalmýþken
beþ yedi nöbetinde demini ancak alýr
firar karþý dað kadar yakýndýr
sabýr kaçak bir sigaradýr þarjörde gizlenen

hapishanede bir bayramýn sabahýndadýr hüzün
arifeden yoklayan
baþýný kaldýrsan maviye çarpar gözlerin
sanýrsýn ak gerdanda sarý lira
koynundaki beyaz maviye ne güzel yakýþýr
ufku ararken cenabet duvarlar selam eder
bastýðýn beton mu toprak mý belli deðil
karýncanýn bile yurt demediði
bir ucube kahverengi
boyu on metre bir voltadýr hüzün

gideninin ardýnda býraktýðý gamzedir hüzün
adamým diyenin kavisinde dik duramadýðý
kâh hilal olur kâh hançer
olmadýk zamanda doðar ýþýl ýþýl
hazýr deðilken batar dimdik
bir kadeh raký cana minnet olur
iki damla gözyaþýdýr hüzün
yanaklardan usulca yuvarlanan

ben hüznü ayak seslerinden tanýrým
ve ne zaman bulaþacak olsa bana
delikanlý bir teselli uç verir yüreðimde
“insansýn” diye baðýrýr kulaðýma avaz avaz
yankýsý ayak parmaklarýmda sonlanýr
asýl olan bir nefes bitmedikçe yaþarým
hüzün otursa da kaburgalarýma aðýrlýðýnca
ben onu her halde de boðarým

Sosyal Medyada Paylaşın: