Hep gizledim, içime gömdüm depremlerimi,
Sana söyleyemedim.
Belki gurur belki baþka bir þey,
Ama sen hiç bilmedin / bilmedin seni sevdiðimi...
Dudaklarýmýn her aralanýþýnda,
Düðümlenirdi boðazým konuþamazdým.
Gözlerimle anlatmak istesem,
Gözlerinin karasýndan utanýr,
Yere çevirirdim bakýþlarýmý...
Oysa; þimdi Seni Seviyorum diye
Haykýrmak geliyor içimden.
Geliyor gelmesine ama nafile.
Çünkü yoksun, çünkü bu haykýrýþý duymayacaksýn.
Bense seni düþündükçe,
Binlerce kez kahredeceðim kendimi,
Lanetler okuyup küfürler yaðdýracaðým,
Ýçim içimi yiyecek,
Oturup aðlayacaðým,
Günlerce, gecelerce...
Aðlamaktan gözlerim yorulacak,
Yorulacak diyorum ama yorulmaz ki,
Hiçbir þey acýtamaz canýmý, sensizliðin dýþýnda.
Þimdi sana þiirler yazýyorum sayfalarca,
Mektuplar yazýyorum sana hiç gönderemediðim.
Ama birgün bir bakarsýn,
Bir postacý dayanýr kapýna.
Ýsimsiz bir mektup sýkýþtýrýr avucuna,
Kimden geldiðini o an anlamazsýn belki,
Ama okudukça;
Senin hep duymak istediðin, benimse asla söyleyemediklerimi okursun.
Belki þaþýrýr, belki sevinir,
En kötüsü belki umursamazsýn...
Ama en azýndan,
Duygularýmý sana açmanýn huzuruyla,
Kapatýrým gözlerimi.
Seni o sonsuzlukta beklerim,
Hemde bitmeyecek bir aþkla...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.