Ümitsiz gülüm!

Dur be gülüm!
Dur;
Hemen pes etme,
Düþün!
Kaç günde kuruldu dünya?
Dur!
Sakýn ümitsizliðe, yeise düþme!
Sabret;
Gerçekleþecek o güzel rüya.
Bak!
Ben senden daha mý rahatým?
Sanýrsýn bir gamsýz bahtiyarým
Bir elim yaðda
Bir elim balda.
Yok be gülüm,
Ben yalnýz ümit varým.

Tohumu düþün!
Diþin kesmez sanki bir taþ,
Ekince topraða þefkatli bir sabýr ister.
Can suyunu içti mi belli bir zaman,
Doðum yataðýnda,
Sanki ruhu biter.
Dönüþümdür, kozasý kokuþan
Ýçindeki þifre,
Varlýða çözülen
Yokluk yok diye haykýrýr filiz
Kana kana ýþýða yürürken.

Gördün mü nasýl da canlý, þevkli
Biliyor!
Doðacak az sonra güneþi,
O, tohumun müzmin ümidiydi
Senin bilip de terk ettiðin
Görmeydi.
Tekrar düþün.
Ey! Ümitsiz gülüm;
Ümit bildiðini beklemek deðil mi?
Beklemek sabýr ister ama
Sabrýn tohum gibi güçlü ve kavi mi?

Eðer bir gün yine düþersen buraya,
Akýlsýz ve iradesiz,
Bu tohumu düþün.
Çýkýþ yok diyen
Körleþmiþ akla.
Yeþeren filizin, ruhunu sürün...

Buðra San/05 Aðustos 2007
Sosyal Medyada Paylaşın: