terkediþler hep sessiz ve sarý... en yeþil mevsimde bile sevmedim ayrýlmayý
aylardan eylüldü günlerden salý gökyüzü sarýya boyalý ruhumdaki saf çocuk üþüyordu ölüyordu herþey ýslýk çalýyordu adamýn biri... ve ben anlamýþtým herþeyi sadece yalandý tüm sözlerin tek bir gerçek vardý: gittin... çocuksu aþkýmýn gözlerine mil çektin gittin... ruhumun en el deðmedik,en bakire,en güneþli yerine karanlýk tohumlarý ektin gittin... kýþ ayazýnda üzerinde elbisesi olmayan bi insan misali titriyordum ölesiye ölüyordum sen gittin diye bittim Sosyal Medyada Paylaşın:
ismailozkeskin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.