Dar kalýplarda iþlenir aþk, Her gönlün ovasýnda. Bir yaprak dökümü, Bir gün sökümü, Bir bayrak dikimi, Bir gül yakýmý, Bir yýldýz takýmý, Bir üzüm salkýmý, Dahildir uçlarýna ipek saçlarýnýn.
Dövülürken demir, ateþin tavýnda; Alev alýyor ömrümüz bir kibrit kavýnda.
Ve tutuluyor güneþ, Ve gözlerim gözlerinin avýnda.
Ve yürüyorsun, Merdivenlerin baþýndasýn. Saðýnda üç dal saksý, Aynada yüzünün aksi. Hep seni sevdiðim yaþýndasýn.
Kardan heykelini yapýyorsun bahçede kendinin. Ýlk ders saatinde okunuyor son kýt’asý, yalnýzlýða yazdýðýn andýnýn.
Yüzün yüzüdür üþümüþ bir kuþun, Düþümde ben ise bir ihtiyarým. Beni bir akþamüstü ansýzýn düþün, Ki kalmasýn hikâyesi düþümüzün yarým.
Çünkü sevileceksin sen, Ömrümün sonuna deðin. Önüme düþen gölgen, Anatomisidir en sevdiðin çiçeðin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Özağdaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.