Bir direðin ardýna saklandý çocuk. Gözyaþlarýný avuçlarýnda biriktiriyordu. Gözükmeden seyretti, ‘’Bu son gidiþ’’ dedi içinden ‘’Bunun dönüþü yok’’. Kýz elini kaldýrýp arkasýný döndü, El sallarken dostlarýna, Gölgesini benzetti bir an çocuðun, Anlýk bir bakýþ! ve boþ veriþ.
Kýz kayboldu soðuk mermerler üzerinde.
Çocuk cama yaklaþtý. Ellerindeki ýslaklýk camýn canýný yaktý, Sýkýntýsýndan buhar oldu teni kap kalýn camlarýn. Uçak havalandý sonra. Tekerleklerini toparlarken; Sanki arkada kalan son hatýrayý da içine katýyordu bu gidiþin.
Kýz gitti,
Umut gitti,
Aþk gitti,
Ömür gitti,
Dost gitti,
Gitti,
Gitti,
Gitti…
Masal bitti.
Erkan ÇEVÝK Ýstanbul/Mayýs 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
bağımsıztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.