İkimizde Bu Şehirde Yapayalnızdık
sonra yüzün avuç içimde yankýlanýrdý
ikimizde uçmaya çalýþan ürkek bir serçe gibiydik
sonra yürürken bir þehri hýzlý adýmlarla
yanlýþ adreslerde birbirimizi kaybediyorduk
sanki bütün caddeler siyaha boyanmýþtý
bütün çiçekler solmuþ
bütün çocuklar sessizliðe bürünmüþtü
biz ikimiz bu þehirde yapayalnýzdýk
sanki hiçbir þey söylenmemiþ
hiçbir söz verilmemiþ
hiçbir þey yaþanmamýþ gibiydi
büyük harflerle küçük sevinçler yaþýyorduk
küçük harflerle büyük üzüntüler
bir pencere ardýndan hayatý izliyorduk
hayat elimizin arasýnda akýp gidiyordu
neyi nasýl yaþamalýydýk onuda bilmiyorduk
güneþ her gün doðup, her gün batýyordu bu þehre
takvim yapraklarý, mevsimler deðiþiyordu
zaman su gibi akýp gidiyordu
biz bir kapý eþiðinden sýzan rüzgar kadar sessizdik
soluk soluða nefessiz kalýyorduk
toprakta tohum olmak, çiçek açmak filizlenmek vardý þimdi
sonra yüzün avuç içimde yankýlanýrdý
sesin sesimde bir çocuk aðlamasý gibi
ve hiç tanýmadýðým bir çocuðun sesinde
hiç bilmediðim bir hüznü yaþýyordum
yürüdüðüm her þiirde seni yaþýyorum
içtiðim her su sen gibi, giydiðim her elbisede kokunu
yattýðým ranza göðsün sanki
pencereme konan kuþ seslerinde sen varsýn
ve sevdadan geçmeden daha
bir bir sensiz kalýyorum bu limanda
demir almýþ bir gemiye
deniz çok güzel demek gibiydi sensiz kalmak
sonra yüzün avuç içimde yankýlanýyordu
biz ikimizde bu þehirde yapayalnýzdýk
ibrahim dalkýlýç
10.01.2018
21.55 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.