Bana Seni Yaşatacak Bir Şiir Lazım Roza

ve bir yaþamýn ertesinde kaldý umutlar roza
soðuk bir yalnýzlýk içimde barikatlar kuruyor
ve kýrýlgan bir sevdanýn özlemindeyim

adresi belirsiz cümleler kuruyorum kendi kendime
sonra þiir þiir dökülüyor yüreðim
beyaz bir kaðýdý kanatýrcasýna
ve lal bir rüzgarýn uðultusuna tutunmaya çalýþýyorum
kokuna, sevdana, boynuna sarýlýr gibi roza

yine umudu kurþuna dizen cesetler
geceme düþ oluyordu
düþler hep güzel olur sanýyordum
oysa her düþ
bir acý yaþatýyordu insana roza
damarlarýmda gezinen kan kadar sýcak bir ölüm
radyoda türküler söylüyordu
göðsüm darmadaðýn
avuçlarýmda geçmiþ zamandan kalma bir mutluluk
sýktýkça kanýyor acýlarým
sýktýkça öfkem soluk soluða
ve ben bir depremin enkazýnda
bir savaþýn ortasýnda kalýyordum

göðsüm kurak topraklar kadar sessiz
çölün ortasýnda açmaya çalýþan bir karanfildin sen roza
sen çöl kadar ýssýzdýn
bense fýrtýnalar koparýrcasýna
yüreðimi zindanlara atýyordum
göðsüm paslý bir ranzada þimdi roza
göðsüm kör bir pencere ardýnda
göðsüm süngülü kapýlar ardýnda kilitli roza
senin saçlarýn özgürlük kokuyordu
bense özgürlüðe sevdalý bir çocuktum
saçlarýna dokunmaya korkuyordum

senden sonra
buralar hep karanlýk
hep cehennem ateþi yanýyor sokaklarda
yüreðimde kýrýk cam parçalarý
ve bin parçaya bölünmüþ roza
bin parçamda seni arýyorum
seni özlüyorum roza

sokak ortasýnda kalmýþ yetim bir çocuðum ben
ekmek kadar, su gibi seni arýyorum
kuþlar göç halinde yine
sanýrým mevsim yine kýþa hazýrlanýyor
akþam olmak üzere roza
karanlýk bir yüreði
akþam karanlýðýna býrakýyorum yine

bana seni yaþatacak bir þiir lazým roza
gözlerin gibi, ellerin gibi, saçlarýn gibi
ezilen bir halkýn yüreði gibi
onurun, þerefin, namusun gibi
bana senin yüreðin lazým roza
yasak bir dilin
yasak bir þiirin
yasak bir gülüþün bitmediðini gösterecek
bana seni yaþatacak bir þiir lazým roza
kendi yüreðimde, senin yüreðinde yaþayacaðým

ibrahim dalkýlýç

08.01.2017
23.20 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: