GÜN BATIMI

GÜN BATIMI

Her gün batýmý hüzünlendirir beni
güneþ ellerinin hünerini sergilerken,
bir ressam edasýyla calýp fýrçasýný,
kýzýla boyarken gökyüzünü,
derin bir kederle uðurlarým,
geçip giden anlamsýz, itibarsýz günleri...

Gece, uykuya davet ederken gözleri ,
öyle bir aðýrlýk çöker ki kirpiklere,
kapanýverir gözlerin üstüne akþamdan,
belli ki ne bekleyeni var ne beklediði,
hayli zamandan beri,
hayalsiz uyutuyor gözleri ...

Ah yýllar ah!
Neler alýp götürdünüz benden
gözlerimin ferini,
dizlerin dermanýný ,
dlimin fermanýný.
Eþim, dostum, oðlum, kýzým hepsi de unuttular,
ellerimin hünerini.
Oysa ki tepsiler dolusu acardým börekleri...
Kimi kýymalý severdi, kimi peynirli.

Ruhum pýr pýr ederdi,
kaným kaynardý kaným her yeni güne,
yaþam sevdalýsý yüreðim,
börtü böceðe, çiçeðe, kelebeðe
günaydýn derdi,
Öperdi ýþýltýlý anlýndan güneþi.
Ya þimdi?

Handan Uçak Tunca
Sosyal Medyada Paylaşın: