Hikayet Edip Durma
Konduðun dalda diken, baðrýna deðdi diye,
Söylesene ey bülbül, feryad-ý figan niye?
Razý deðil miydin sen, gülünün her haline,
Öyleyse bunca sitem, bunca ahu-zar da ne?
Yâre ait ne varsa, hani minnetti cana,
Asla bir intizarýn, olmazdý yardan yana?
Demirden mýh misali, iþlese de içine,
Katlanman gerekmez mi, acýsýna yine de?
Dumandan ciðerlerin, kalsa bile nefessiz,
Yanmalý deðil miydin, mum gibi sessiz sessiz!
Bu mudur bende kýlmak, gönlünü sultanýna,
Cevr-u cefa görmesi yaraþýr mý þanýna?
Yoksa sevda dediðin, sadece dilinde mi?
Olur-olmaza akan, gözünün selinde mi?
Oysa onun mekâný, sinede, gönüldedir,
Onulmaz dertlerinin, dermaný o güldedir.
Sus artýk sus ey bülbül, þikâyet edip durma,
Periþan ahvalini, hikâyet edip durma.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.