ADAM EVLÂDI

Perdeleri açýlmýþtý artýk
Karþýmda oynayamýyordu
Gözlerimle tartýyordum
Görmüyordu
Sözleri ezberden yýrtýk
Ederi kendinden çürüktü



Gecenin karanlýðý düþmeden; gösterdi gerçek yüzünü
Çünkü tuttuðu nöbet göstermelikti
Ve makbuzu sahte yüzlerin ne ilkiydi, ne de sonu
Dilinin benzi solmuþtu artýk
Vasýfsýz yüreðiyle,
Baþtan kötüye komþu olmuþtu siyah çizmeleriyle



Karþýmda bir mýsra yazmaya çalýþýp;
sivri akýllý yerlerin kaygan olduðunu unutmuþtu
Zaten boðazýnýn sekizinci boðumunda
Orkestraya þef olup çoktan unutulmuþtu
Hafife alan ellere, rabbim ne kasisler sunmuþtu
Yüreðinin bezirgâný tartýda kendini eksik bulmuþtu



Adam evlâdý olmaktan yoksun
Bîhayâ, yediðin lokmalar hâlâ aðzýnda masun
Beþer þaþardý, þaþtýn kaldýn
Aklýn yosun tutmuþ, deðerine günaydýn
Güman eylemem ortada halin
Soruya hacet yok, bakýlýrsa derin derin
Artýk dinletmez kendini nankör ezgin



Müdânâ etmem, ederim yemin
Karþýma çýkma sonun olmasýn hazin
Benim veznim þaþmaz tahtada
Zeminim kaymaz seninki gibi, doðru yolda
Unutma
Eden bulur bi selâyla öteki dünyada.



Bir Elif Miktarý 🍃
Sosyal Medyada Paylaşın: