İsimsiz Şiirler VII

Sevgilim, viran oldu gönül denen þehirim,
Sokaðýma yaðan kar, sensiz bana hâr olur...
Kâfiyem kýrýk dökük, kan revandýr þiirim,
Sensiz serin naðmeler; alev olur, nâr olur...

Sýrrýný baþkasýna vereyim deme sakýn,
Fâþ olur cümle esrar, uzak yakýn söz olur.
Býrak dinsin rüzgarýn, yoksa sürerse akýn,
Tir tir üþürken âlem, içim dýþým köz olur...

Gözlerine namahrem kalsýn âmâlar bile,
Baykuþlar tünemesin, gönül gözüm kör olur.
Kurulmasýn gölgenin düþtüðü yere hile,
Gökler üstüme gelir, yerler bana dar olur.

Güzelliðin, diyorum; dehþet saçmakta inan,
Kafdaðý’nda kalýrsa ezel-ebed sýr olur.
Afetinden azade kalsýn genç-yaþlý insan,
Bunu bir ben bilirsem, ölmüþ yalnýz bir olur...

Sosyal Medyada Paylaşın: