Şimdi Lütuf Yârin

Aklým çýkýyor birileri "nasýlsýn?" diyecek diye.
"kötüyüm!" desem günah, "iyiyim!" desem yalan olacak ya defterime, diyemiyorum.
"Mutsuza kim bakacak?" þiirini de dinlemiyorum nicedir, zira kalmadý cebimde nergisim mutsuzlara lutfedecek.
Acýktýðýmdan deðil, belki öyle mutlu olurum diye yedim bir çok nergisi.
Sorulacak her sorudan -bir torbacýnýn narkotikten kaçýþý gibi- köþe bucak kaçýyorum.
Kaçýrdýðým gözlerim -Hiç adli sicil kaydý olmayan bir hýrsýz gibi- ne olursa olsun yakalanmam sanýyor.
Soru sorulmazsa mutluyum, hatýrlatmazsa biri "nasýl" olduðumu neþe saçýyorum etrafa.
Kafam yastýða 4 karýþtan 2 parande atlayýþ yapana kadar -diþinde kalmýþ maydanozu herkese gösterip eðlenmek isteyen çocuk gibi- gülümsüyorum.
Gece beynimle verdiðim yarýþta -günün yorgunluðunu evdeki çocuklara hizmet ettirerek atan bir asgari ücretli çalýþan gibi- her gece zihnim kazanýyor.
Kalbimi -gündüz, geceye yenilir gibi- kaybediyorum.
Yaþantým boyunca yaptýðým hiç bir þeyden piþman olmamam veyahut öyle hissetme zorunluluðum da yoruyor beni.
Þayet bir piþmanlýk bulundursam heybemde, sorana meze edeceðim "bak bu benim yaram!" diye. "Bak, bu benim yaram ve benim yaþantýmda mutsuz olmamýn gerekçesi." diyeceðim.
Cebimden çýkardýðým çözümü -iki motoru durmuþ, stolla girmiþ bir uçaðý rotasýna çevirebilirmek gibi- zor bahaneye "boþver, geçer!" diyecek olan sevgili "nasýlsýn?" sever en azami konuþmasýný yapýp usulca uzaklaþacak ve daha az yalan söyleme gereksinimden kurtulacaðým.
Daha az arkamdan konuþun diye bunu buraya iliþtiriyorum.
Dili din, gözü zina heriflere beni meze edenlere de selam ediyorum.
Vaktiniz var; sabrý severim.
Ben geldim, dualar dilerim.
Sosyal Medyada Paylaşın: