Devretti kýsýr-döngü, bugün de þafak söktü;
Zonklayan þakaklarla bûngun emellerdesin!
Pörsüyen bilincinde, mânâ çadýrýn çöktü;
Ýki uçtan yandý mum, çýkmaz tünellerdesin!
Kuruntu sevdâlarýn arabesk dertleriyle
Can çekiþen baharýn azâbý seni buldu;
Saðlýðýný tüketen sanrý nöbetleriyle
Geçti korlanmýþ çaðýn, savrulan küllerdesin!
Antik heykeller gibi baþýnda tipi dindi;
Unuttun þarkýný da, çalan, söyleyen kimdi?
Rüzgârýn uçurduðu bir top çalýsýn þimdi,
Çoktan bozulmuþ baðýn, kavruk yeþillerdesin!
Beton dökülmüþ sanki yüreðin öylesi dar;
Taþlaþan her anýda, tutkularýn izi var;
Tanýdýk çehreleri perdelemiþ bir duvar;
Bu zindan voltasýnda baygýn git-gellerdesin!
Birazdan güneþ doðar, ruhunu sisler bürür;
Yarýnsý kaygýlarda taze hüsranlar büyür;
Ýçinde bir uðultu, dað-taþ üstüne yürür;
Uyanýk kâbuslarla kan-çanak gözlerinde,
Görmekten kaçýndýðýn olgun rüyâlar çürür !..
Gölgelerle birlikte sanki ömrün kýsalýr;
Ýkindine varmadan özgüvenin azalýr;
Akþama melankoli, dudaðýndan söz alýr,
Fettan serzeniþlerle gâm üreten bedbinlik,
Derakap, senden önce yataðýna uzanýr!
Uykusuz, duraksýz, uzun geceler...
Her biri, dünkünden daha bir çetin
Dertleri kuþanýr, dört yaný basar;
Yad çaðrýþýmlarla baþýn döner de,
Kör pencerelerde yýldýzlar susar !..
Ruhun dirense de yýlgýnlýðýna,
Güç yetmez bu gönül algýnlýðýna;
Dipsiz kuyularýn izbe çaðrýsý,
Beynine durmadan labirent kazar;
Daðýnýk, periþan düþüncelerden,
Efkârlý sinene dehlizler uzar !..
Bahtýna kahreder, aðlar, inlersin;
Kendini geceler boyu dinlersin;
Cefâya baðýmlý bir derbedersin,
Yüreðin, yüreðin sanki bir mezar !..
Damla, damla eriyorken uzletinde günden güne,
Dalgýnlýk çehrene maske, iç-yüzün deli-divâne!
Alnýna vuran terlerde kuruyan irfânýn inan!
Baþýn korlanmýþ nasýlsa, dýþýna vermiyor duman!
Mengeneye baðlanmýþsýn, kýprayacak durumun yok;
En kötüsü bu çýkmazdan kurtulacak yorumun yok!
Ýnsan böylesi biter mi? Kýrýk-dökük sevenlerin;
Mahzenine sitem etme, bu zindan kendi eserin!
Öyleyse çözüm de sende, kabuðunu kýrmalýsýn!
Olumlu öðretilerle kalbini onarmalýsýn!
“At gözlüðü” sanal-telkin zanlarý çöpe dökerek,
Hayatýný sýfýrlayýp, yeni baþtan kurmalýsýn!
Apaydýn özünden bað çözülende,
Þavkýnla yüzleþen evhamlar pusar;
O zaman anlarsýn, meðer zehrinmiþ,
Nokta koymadýðýn bunca intizar!..
Kýssandan hisseni aldýysan þâyet,
Her ikaz ruhuna nurdan bir âyet;
Bilgelik burcundan sana bu dâvet:
Özüne hoþça bak, olma kem nazar!
Ýçinde kötümser bataðý kurut!
Oku varlýðýný, dertleri unut!
Gör, nelere kâdir, sendeki boyut;
Her zerrene umut, bin roman yazar...