İSTANBUL

Bazen diyorum ki kendime.
Ege’ye mi Akdeniz’e mi yerleþsem.
Ama terk edilmez ki Ýstanbul diyorum.
Terk edilmez güzelim Ýstanbul.
Daðý taþý bambaþka, havasý, suyu desem.
Çocukluðum desem, neþem desem.
Göz yaþým, gülücüklerim desem.
Sahil boyu dolaþýrsýn adým adým.
Sarýyer, Ýstinye, Tarabyasý, Bebeði ile
Sýcak bir çay içersin, kumpir yersin.
Ortaköy’de boðaza karþý.
Eminönünde balýk ekmek.
Mýsýr çarþýsýnda kalabalýða dalarsýn.
Sirkeciden, Gülhane’ye yol alýrsýn.
Sultanahmet camii’si ile Ayasofyada.
Bulursun kendini güzelliðin içinde.
Eyüp camii’sinde yankýlanan.
Ezan sesinde kendini bulmaya çalýþýrsýn.
Seni nasýl býrakýp gidebilirim Ýstanbul.
Taksim, Beyoðlu, Galata vazgeçemediðim.
Galata kulesine çýkýp Kýz kulesine karþý.
Baðýrmaktýr ellerimi uzatýp
Elbet birgün buluþacaðýz der gibi.
Gökyüzüne bakarsýn uçan martýlara
Bulutlarýn üstünde olmak istersin
Maviliðinde süzülürken
Ah caným Ýstanbul ah
Sen ne güzel bir þehirsin
Diyorum ya diyorum ya
Ah ulan ulan Ýstanbul
Seni terk etmek var amma
Ýstanbullu olmamýn gözü kör olsun
24.12.2017 Sevil Gül Özçelik
Sosyal Medyada Paylaşın: