YOKUÞ Bugün yokuþu çýkarken dizlerimi tuttum. Dedim Yusuf hapý yuttun. Yýllarca sýrtýnda taþýdýðýn yükleri unuttun. Hep böyle kalacaksýn sandýn. O günlerin kýymetini Düze çýkýnca anladýn!
Derken vitrinlerde ki aynalarda kendime bir baktým. Bu çökük omuzlar bu beyazlamýþ saçlar kimin? Aynadaki adam ben miyim? Geriye bakmadan yürüdüm biraz. Karþýmda bana benzeyen onlarca insan… Bastonu elinde ak saçlý dedeler. Ayaðýný sürükleyerek gidenler, Ýki çocuðunu birden sýrtýnda taþýyan anneler, Çöpten ekmek toplayanlar, Siren sesleri, Deli deli gezenler… Ne gördüysem beni teselli etmedi. Kanadý kýrýk güvercin gibi hissettim kendimi! Yüreðim taþýyamaz bu yükleri ..
En iyisi oðlum, Sen, Bir daha yokuþ çýkma, Aynalara da bakma!.. Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.