Ben sende ölmüşüm

Bu akþam sokaðýmdan geçmiþsin,
bir rüzgar gibi esmiþsin.
Daha göremeden seni ruhuma deðmiþsin.
Tutamadan ellerim ellerini , sen haberim olmadan gitmiþsin.

Öyle ki seni mavinin en güzel tonunda sevmiþtim.
Kaldýrýma oturup etrafý izleyen küsmüþ çocuk gibiyim.
Kýrýlmýþ, ezilmiþ...
Þehirler arasý terk edilmiþim.

Bu þehrin yükü omuzlarýmda,
rüzgarýn esse kokun uðramaz burnuma.
Öyle bitmiþsin.
Çökmüþüm sanki, tükenmiþim.

Ýnceden yanmýþým sana.
Yanýlmýþlýðým, kanmýþlýðým...
Sol yanýma açtýðýn yaraya kanamýþlýðým,
bir türlü düzeltemediðin yanlýþlarýn varmýþ bana.

Gözyaþlarýmý içime saklamýþým.
Kaçmýþým hep hayalinden ama kurtulamamýþým.
Yakalanmýþým.
Doðruydu kendi bildiðince, senin gözünde yalanmýþým.

Bak bu þehir senden bana kalan tek hatýraymýþ.
Ýhanetini öðrenmeden önce ne de körmüþüm.
Kalbim bunu çok geç anlamýþ.
Yaþar mýyým bir daha gönlünde, ben sende ölmüþüm.

Büþra Kuyumcu
Sosyal Medyada Paylaşın: