Vasiyet

Ýyice açýn kulaðýnýzý a dostlar.
Öldüðüm zaman, ateþle yýkayýn bedenimi.
Kýzýl bir kefene sarýlsýn küllerim.
Sakýn ola küfretmeye börtü böcek takýmý
ardýmdan.
Hem, kim sever ki dedikoduyu
o vakitten sonra?
Ateþle ziyafet çekmek varken þöyle bir güzel,
ne gereði var ki topraðý kirletmenin?


Ölünün ardýndan ayýptýr konuþmak dostlar.
Sövmek, bir de öldü demek.
Konuþmayýn, sövmeyin ama övmeyin de.
Ama unutmayýn desem?
Nasýl olacak bu iþ?
Ölüye çýkmýþ bir kere adýmýz.
Kýblesi kayýplar mezarlýðý!
Ýþte bundan ibarettir vasiyetim.
Yaþarken yersiz yurtsuz adama,
ne lazým gelir öldükten sonra bir mekan?


Ama biliyorum ki
yine dinlemeyeceksiniz sözümü.
Mühim bir iþ yapýyor görünüp,
ünlü bir mimar edasýyla
iþte, diyeceksiniz
vurun þuraya kazmayý!
Sarýp sarmalayýp bembeyaz bir çaputa,
kaldýrýp atarsýnýz bir metrelik çukura.



Sosyal Medyada Paylaşın: