insan kendisine atýlan çelme nedeniyle düþünce
tuhaf bir saygý duyuyor ..düþürene
sonra o kuyuda kurtarýcýsýný bekliyor
kutsal rüyalar görüp
gaipten duyduðu seslerle
umuda b’aðlýyor kendini
derken,
kuyudan gelen zýrlamaya kayýtsýz kalmayan bir kulaða
kul olma vaadiyle düþürdüðü umudun
uzattýðý ilk ele, el verip
kolunu kapacak diþlerini gizleyerek yüzünün astarýnda
kurtarýr kötülüðü
insan ,
biat ettiði gücün ardýndaki korkusuna teslim olup
yüzleþmek ister
ve yapýlan her iyilik
suistimal edilmeye müsait ýþýktýr kör göze
sonra,
yapacaðý ilk iþ
eline el olmayan o delinin elinden sýkýca tutup
atar kör kuyusuna
aklý baþa gelinceye dek
ki,
her iyiliðin bir diyeti olmalý
ve baþkasýnýn yaptýðý kötülüðü
yapana, yapacak kadar gücü olsaydý insanýn
ilahi adalet tecelli eder
gerek kalmazdý mahþere
diyerek
mevzuyu baðlamak gerek
kötülüðün üstü kapalý
saadet zincirine
..
yazayým diye deðil
bitsin diye kafam þiþti yeminle
þu alýþkanlýk ne berbat biþey