Minicik kalbimle candým ben Sevgiye muhtaç. Öyle küçüktüm ki daha. Bir el deðince baþýma Sevecek sandým,soðuktan üþüyen bedenimi!! Yüzüme vurunca o kocaman elleri Caným çok yandý. Aðladým çaresizce. Kimse duymadý ki sesimi!!
Sonra Fýrlatýp attý beni bir kaðýt parçasý gibi. Bir caninin ayaklarý altýnda tekmelendim Defalarca,defalarca. Kýrýldý kemiklerim. Candým ben can. Suçum neydi ki benim.
Öyle çok küçüktüm ki, Sadece sevgiye aç. Ýnsanlar bizi sever bilirdim!! Oysa, seyrettiler uzaktan uzaða, Can çekiþimi.
Ben,artýk gidiyorum, Huzurla uyuyacaðým cennetime. Kapanýrken gözlerim yavaþ yavaþ, Çok ama çok üþüyordum. Sonunda anladým. Ben,küçük kedi. Henüz daha büyüyemeden, Ölüyordum__________:(
Gülseren MORKAN 09/12/2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülseren Morkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.