Ölmüþ hayvaný tutup, çöplüðe atamazdý
Evine gelir gelmez bahçeye çukur kazdý
Nazikçe koydu onu kazdýðý boþ mezara
Mazinin tekrarýydý hüzün dolu manzara
Mustafa’yý kendisi bizzat koymuþtu kabre
Geçmiþe döndü birden vakti gösteren ibre
Hatýrladý oðlunu kabre koyduðu günü
Olmasa da kucakta bedeninin bütünü
Kazada kolu kopmuþ, kafatasý ezilmiþ
Tekerleðin izleri, tam yüzüne çizilmiþ
Acý ne demek, ölüm ne demek biliyordu
Zaman, yaralarýný, çok yavaþ siliyordu
Kedicik yatýyordu, zemininde mezarýn
Ölmek yakýþmamýþtý ortasýnda baharýn
Yara yara çýkarken kara topraðý tohum
Ýlkbaharda altýna, niye girdi bu masum
Simya bir süre baktý mezardaki cesede
Onu aðlatan bir þey vardý bu hadisede
Zira bir yavrusunu, kaybetmiþti þubatta
Bu acýsýna derman yoktu sabr u sebatta
O gece karný açtý; bu yüzden sütü azdý
Üstelik hava buzdu, soðuktu ve ayazdý
Malum gecede sütü, üçüne yetti ancak
Soðuktan dona dona ölüverdi yavrucak
Cemil bey ah kapýyý, biraz açýk koysaydý
Sokaða çýkýp anne yemek yeyip doysaydý
Asla acý çekmezdi, buz tutmazdý azalar
Bu kadar ýstýraplý, olmazdý son lahzalar
Ω
Kirazýn dalýndaydý, Benekli, Maviþ, Sarý
Dikkatlerini çekti, uçan binlerce arý
Tam yakaladým derken Sarýyý soktu biri
Pençeyle kaþýmaktan, kýzardý tüylü deri
Daldan tutunuyordu Çita maymunu gibi
Yere düþecek sandý onu seyreden sahibi
Anneleri çaðýrdý »Mav!« diyerek hepsini
Daldan inip geldiler duyar duymaz sesini
Üç yavru sýra sýra dizilip bir kenara
Arka ayaklarýyla toprak attý mezara
Cemil bey sað eliyle, þekil verdi yýðýna
Ardýndan da dokundu, sakalla býyýðýna
Gömleðin yakasýna tozlar dökülüverdi
Mezara her bakýþta boynu bükülüverdi
Koluna konar konmaz, dedi ki Kraliçe:
»Canlýlarla þenlenir dünya denilen bahçe.«
»Þu hayat kadar güzel, ne vardýr kâinatta?«
»Can olmalý ayakta, yüzgeçte ve kanatta.«
»Ki haz alsýn azalar, uçarken ve yüzerken.«
»Mutlu olur kuzular kýrda özgür gezerken.«
Âþiyândan kalkýnca bir dala kondu bülbül
Adama baktý: »Ancak açarsa, gül olur gül.«
»Güzel yaratanda aþk, emek, itina vardýr.«
»Bu maþuklarýný yok edenler canavardýr.«
Arý baþýný eðdi: »Çiðneyen adam gibi.«
»Kim bilir ona ne dedi gerçek sahibi.«
»Ýnsanýn malý mülkü deðildir bunca eser.«
»Yine de hayvanlarý öldürür, aðaç keser.«
»Gerçek mümin malýna zarar vermez Allah’ýn.«
»Derisine göz dikmez kurdun, yatan timsahýn.«
Ω
Bülbül daldan uçtu ve belin sapýna kondu.
Cemil bey çok þaþýrdý, kýpýrdamadý, dondu.
»O eðer yaratmýþsa bahçede, baðda gülü.«
»Sana da su taþýmak düþer bulup da gölü.«
»Ancak yardýmcý olur Allah’a her iþinde.«
»Onu býrakýp gezmez asla þerrin peþinde.«
Cemil hoca dedi ki: »Ben, kararýmý verdim.«
»Bundan böyle Allah’týr vallahi tek derdim.«
»O’nun mahlukatýna göz kulak olacaðým.«
»Sevgiden haber veren bir ulak olacaðým.«
»Seven hem sevdiðini korur hem eserini.«
»Ancak böyle gösterir, Allah’ýn deðerini
Cemil bey »Ýþim var.« dedi üzgün bülbüle.
Kuþ havalandý birden: »Hadi git güle güle.«
Kraliçe »Üzülme!« dedi yaþlý adama.
»Her þeye raðmen devam etmeliyiz yaþama.«
»Evet« dedi Cemil bey derinden iç çekerek.«
»Etrafta güzellik çok bunlarý görmek gerek.«
Morali bozuk halde eline aldý beli
Peþpeþe çukur açtý arkaya alýp yeli
Daha sonra içine, birkaç patates attý
Ardýndan da kediler üzerini kapattýý
Patatesleri ekmek, bir saat kadar sürdü.
Çukurlarý açarken, mütemadi öksürdü.
Ama hiç aldýrmadý, sigaradandýr sandý
Nefesi daralýnca, durup bele dayandý
S / ÂYE 8 ARALIK 2017 / ESKÝÞEHÝR
[ /iceri
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.