Geceleyin rüyalarýnda uzattýðý ellerini bir türlü ona kavuþturamýyordu.
Akþam rüzgarlarýnýn önüne kattýðý kuru yaprak gibi bir saða bir sola savruluyordu. Yalýn ayaklýydý Yaklaþtý usul usul! Aðacýn dallarý boynuna sarýlýyordu. Durdu birden: Baðýrmak istedi, baðýramadý! Açtý kollarýný "Yarabbi" dedi "ne olur beni de al bu kabustan kurtar beni" Gaipten bir ses duyar gibi oldu "zamaný deðil, kolay deðil, sabrý öðreninceye kadar isyana devam edeceksin" deyince, kuru yapraklarýn üzerine öylece yýðýldý kaldý. Yaralý bir kuþ yaklaþtý yanýna, bir ara gözlerini açtý, kuþun minnacýk gözleri büyüdü büyüdü! Yüreðinin yanýnda bir yürek daha oldu! "yalnýz deðilim" dedi kendi kendine, sonra kuþun yaralý kanatlarýna uzattý ellerini, okþamak istedi. Kuþ, ipekten kanatlarýný çýrpamadý. Çaresizdi. Yarasý kanýyordu. Son bir defa daha kanatlarýný çýrpmak istedi, olmadý. Oracýða yýðýldý kaldý, sabrý öðrenemeden!.. Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.