Bu gece Gördüm seni,rüyamda. Sesin yankýlanýyordu Karþý daðýn yamacýnda. Ýlk baharda açan çiçekler gibi Kokun yayýlýyordu rüzgarlarda. Gülümsüyordu gözlerin Güne hayat veren, güneþ gibi.
Bir sabah vakti Bu rüya Düþürdü beni yola. Varayým sana dedim Koþtum.. Sesinin geldiði yere. Gitti dediler,dönmez geriye. Nede umut etmiþtim Görüp,sana sarýlýrým diye. Koþtukça uzaklaþan hayalindi. O günden beri Yüreðim yangýn yerine döndü Neden uzaklaþtýn diye.
Uðurlayamadým son gidiþinde Ýçimde hep,yanar durur Özlem ateþin. Sana geldim,baþucundayým Mezarýnýn baþýndayým ana ses versem, duyarmýsýn.
Bana can veren ana Geldim,sarýldým topraðýna. Biliyorum, Hayat veriyor toprak. Dokunuyorum yüreðine ne olur! Son defa,ses ver bana.
(16.þubat.2007/Adana)
Mustafa Yiðit
Sosyal Medyada Paylaşın:
mustafa yiğit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.