BEN ÖÐRETMENÝM Ben yanarým, mum gibi eririm, Iþýðým aydýnlatýr karanlýðý. Acý tatlý hatýralarým yatar Dað köylerinde. Kulaðýmda duyulur çobanýn yanýk kaval sesi. En güzel türküyü öðrencilerim söyler özüme. Bugün yirmi dört kasým, Geriye döndürüp öyle dinlemeliyim ki Eskiden kalan plaðýmý… Oturup kuþ sesleri arasýnda Kavuþmalýyým, gözlerimi yumup O güzel duygulara. Berrak bir su gibi akmalý ruhuma Sýcaklýðý, hissi, sevgisi, O daðlarýn çiçeklerinin rehasý… Bizim daðlar, bizim köyümüzdür oralar. Ýþte böyle; bir kasým yaðmuru gibi Özlemi vurur, insanýn yüreðini yaralar.
Ben öðretmenim, Avaz avaz susarým da Unutamam vefayý. Ne kadar uzaklarda olursam olayým, Ben býraksam bile Yüreðim býrakmaz orayý!.. Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.