ALMANCILAR

Ýþçiler düþtü yollara
Yýl 1964,
Tahta bavullarý, kasketleriyle,
Daðýldýlar þahan görmüþ serçe yavrusu gibi,
Avrupa’nýn dört bir yanýna.
Almanya, Fransa, Belçika, Hollanda’ya.
Buðulanmýþ gözlerinde umut,
Yüreklerinde vatan özlemi, yuva hasreti
Çalýþtýlar yýllarca hamal gibi, robot gibi,
Bir somun ekmek, birkaç fazla “Mark” için.
Plânlarý vardý hep kafalarýnda
Üç, beþ yýl sonra kazandýklarýyla geri dönmek için
Lâkin, her akþam döndüklerinde pansiyonlarýna
Güneþin batýp, karanlýðýn kasveti üzerlerine çökünce,
Koyun yavrularý gibi birbirlerine sokuldular.
Hüzünlendiler için için.
Yürekleri yandý; ana, baba, çoluk çocuk özlemiyle,
Karamsarlýða düþtüler, yolunu þaþýranlar oldu
Ama ezilmediler hiçbir zaman, bu horgörülmüþlüðün girdabýnda.
Çalýþtýlar, çalýþtýlar; ha bugün, ha yarýn döneriz diye.
Gün geldi umutlarý ellerinden bir kuþ gibi uçuverdi.
Yetmedi kazandýklarý.
Çünkü sosyal güvenceleri yoktu anavatanlarýnda.
Daha bir acý hazla, zevkle, ürpertiyle çalýþtýlar,
Maden ocaklarýnda, motor fabrikalarýnda.
Her zaman haklarý yendi, hor görüldüler
Yine de umutlarý sönmedi yüreklerinde.
Kavruldular sýla hasretiyle
Ufuktaki pembe umutlarý daðýldý, kasýrga yemiþ gibi
Yetti artýk bu bekârlýk dediler.
Býçak kemiðe dayandý, için için yanmýþ baðýrlarýnda,
Çocuklarýný, avratlarýný getirdiler yanlarýna
Þimdi, dert bir iken beþ oldu.
Sorunlar çoðaldý,
Ezildiler bu yükün altýnda, iki büklüm oldular,
Ali’ler, Mehmet’ler, Hasan’lar, Fatma’lar.
Çocuklarý doðdu, bu dili ayrý, dini ayrý memleketlerde,
Gün geldi torunlarýný sevmeye baþladýlar.
Birinci, ikinci, üçüncü kuþak,
Ama yine de umutlarý hiç bitmedi
Ha bugün, ha yarýn döneceðiz diye vatana.
Bazýlarý uçaðýn kuyruðunda gitmeye baþladý
Bir çoklarý kök saldý buralarda.
Olsun dediler; Türkiye’miz, can vatanýmýz,

Bugün de ayný hasret, ayný umut, ayný özlem
Vah ki vah benim tahta bavullu gurbetçilerim.

Rotterdam / HOLLANDA
SÖZÜN ÖZÜ : Aslana neden boynun kalýn demiþler. O da kendi iþimi kendim görürüm de ondan, demiþ.
Sosyal Medyada Paylaşın: