Yıkıldı Umut Kalemin Duvarları

Ne garip þey sevememek duygusu,
Her mevsim uçuþan o gül kurusu,
Her dem sen kokardý
Ve her makamda inci inci sesin vardý.

Onca kavganýn içinde,
Ne de güzeldi gülüþün.
Þimdi o ýlýk tenini arýyorum ,
Yokmu bu elvedadan bir anlýk dönüþün.

Ne garip birþey içten gülememek duygusu.
Oysa nefessiz gülüþlerimiz vardý bizim .
Sahilde uçuþan martýlarýn, bize katýlýþlarý,
Bir tebessüm daha katardý yüzümüze.

Cebimizde metelik yoktu kimi zaman,
Fakat tüm evren bizimdi o an.
Ellerimi yakan o ellerinle,
Ne güzel þeydi yüzüme dokunman.

Ne garip bir duygu görememek duygusu.
O sarý yapraklar döküldüðünden beri,
Açamadým bir daha gözlerimi.
Acaba mevsim hiç deðiþmiþ miydi ?

Biz aslýnda bu mevsimi severdik en çok da,
En çok da bu mevsimde sarýlýrdýk boynumuza.
Düþlerin hiç bitmediði o sonbaharda,
Yýkýldý umut kalemin duvarlarý
Ve ben diye bir ben olamadým bir daha. . .

19:20
21.11.2017

Demir A.
Sosyal Medyada Paylaşın: