Yapraklarýn sesi karýþýrken ezan sesine Öylece kala kaldý avuçlarýmda duâlar Yollarýmý kesmekte rüzgarýn son busesi Artýk yoruldun diyor hiç durmayan selalar Kim kalacak kim yatacaktý açýlmýþ son mezarda
Sonbahar yapraklarý yaðýyordu üstümüze Kesik atýyordu dallara en keskin býçaklar Alev rengi parmaklarým koparýyordu umutlarý Kor ateþ sýcaklýðýndan daha sýcaktý ayaklar Sade kuru dal kalmýþtý suskundu tüm saçaklar Ben mi ? bir divane cami minaresinden haykýran Ulubatlý Hasan yüregi ile göklere bayrak asan...
Topraðýn altý da üstü de bir degildi iki cihan Cennet de cehennem de sanma iki elma yarýsý. Çalý çýrpý ottan degildi sukut etmiþ mabetlerimiz Ateþ bir o kadar yakýn rüzgar bir o kadar uzak mýydý Ýrkildi ellerimiz kesiþirken yer ve gök ayný hizada Açýldý kucak kucak topraklar göründü son çukurda
Yazan;Selma Çanakçýoðlu 19 Kasým 2017 Sosyal Medyada Paylaşın:
Selma ÇANAKÇIOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.