’’Sokaklarý mesken edinen bütün hüzünlü çocuklara, bizim çocuklarýmýz onlar’’
Bu sokaklar bize dar, gönlümüz geniþ oysa
Hüznümüz katýðýmýz, sokaklardýr evimiz.
Fazlada hor bakmayýn, çok meraklý deðiliz
Ana baba baþta yok, eðer yaþamak buysa.
Ben tiner çekmesem de, dostum Ýsmail’de var
Býrak dedim illeti, dinlemedi bir türlü.
Ciðer parçalanýyor, ruhlarýmýz mühürlü
Aklý çýkýyor sanki, yanýna da git kovar.
Bizim ana babamýz, terk edip gitmiþ bizi
Çalýþýp çabalayýp, doðru yolu bir bulsak.
Sýcak yemekler yesek, size gönlümüz sunsak
Karþýnýza gelince, mahcup etmesek sizi.
Bizlerde bu vatanýn, garip çocuklarýyýz
Kaderin aðlarýnda, çýrpýnmaktýr iþimiz
Uzaydan da gelmedik, birer garip kiþiyiz
Elimizden tutsanýz, silkinip rahatlarýz.
Ah be kötü kadermiþ, deyip de es geçmeyin
Bizler ancak destekle, hayata tutunuruz
Bir tas sýcak çorbayla, inan mutlu oluruz
Çok yaþamazlar diye, bize ömür biçmeyin.
Biz istemedik asla, böyle rezil hayatý
Bazen elden gelmiyor, ezilip gidiyorsun.
Geçmiþi hatýrlayýp, ne mutluyduk diyorsun
Bize merhamet edin, yürek olmasýn katý...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.