Mezar gibi soðuk, duvarlarý rutubet kokan Ve attýðým her adýmýnda ahþap sesi gýcýrdayan bu hüzünlü evde Yalnýzlýðým ve bir de ben yaþýyorum Sevinç yüklü gözlerinin tuzlu yaþlarýný özlüyorum Denizin üstüne inci iþlenmiþ mavi bir atlas gibiler sanki Vücut denilen bu toprak olacak yýkýntý Yüreðimde acýlar, cebimde gözyaþlarý Yaþamla, ölümün uçurumlarý arasýnda Ve yaralý bir kuþ gibi çýrpýnarak ayaða kalkmaya çalýþan masumca arzular Çalýnan bir rüyaydý benimkisi Deniz yükselip dalgalar yükselince Neþeleri gelirdi çakýllarýn Duyardým uzaklardan Ve hafif bir rüzgar nefesidir zaman Üzerinde hüzün saçan ayýn ýþýðýndan baþka bir renk olmayan Ve elbette hiçbir zaman, hiçbirþeye yetmeyen zaman... Sosyal Medyada Paylaşın:
Hatice Müge Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.